yalnız adam taklidi

bir vardı... iki hiç olmadı...

içinden arnavut kaldırımı geçen mahallerden geçtim...
içimde bir yalnız adam taklidi yaşardı benim
hep yoluma tren yollarının ulaşamadı menziller çıktı
donuklaşa kaldı çelik ve demirde sevincim
bir yalnız adam tanırdım...
ayrılınca fark ettim ben de yalnızdım
kahvaltının ilk lokmasının boğazda düğümlenmesi hali
gülüşlerinin aniden kesilmesi hali...
yani ismin bilmem kaçıncı hali...

içinden bitkin askerlerin geçtiği dağlar gördüm
soğuk metallere çarpıp dona kalmış umutlarım vardı
hep bir umut bekledim taş kuleler tepelerinde
çelik soğuğu, taş ayazı gece ile sabah arasında sıkışmış
ah! dakikalar saatlerin arasında tıkış tıkış...
geçmeyen zaman değil zamanın algısı
dönmeyen yelkovan - akrep değil...
dakikalar sabırsızlığı, bir daha dönememe kaygısı...

içimde bir yalnız adam
buda'dan kelimeler merak eder.
hayyam rehberliğinde arka sokaklarında istanbul'un
kim doyuracak mevlevihane önünde bekleşen kedileri?
duaları kabul olsa bir kulun
gökten ciğer mi kemik mi yağacak?
ah bu yalnızlığa mahkum adamcağızı hangi kalp avutacak?

içinden fırından çıkan ilk simit neşesinde sabahların geçtiği sokaklarda yürüdüm
sarhoş kokulu taştan yollarında kadıköy'ün
kilise duvarına yaslanıp sızan kim?
geleceğim midir?
oysa alkol değil ki içtiğim...
onun gözlerinde gördüğüm her seferinde araya bir maninin gireceği midir?

ve sorarım an zamanı mıdır soru sormanın
yahut hırpalayıp atmak
sevişmekten ve tapınmaktan yorgun düşmüş bedenleri
geçmişim geleceğim midir?
tekrar tekrar sıkılmadan yaşadıklarım...
bu masalın sonu mutluluğa ereceğim midir?
kaf dağı mıdır aştıklarım?

anne uykuda
baba ise türbeler, yatırlar dolusu huzurun içine düşmüş bir fani
kardeşlerim telaşında hayatın
ben ise çirkin ördek yavruları çizdim kağıtlara
hiç beğenmemişti oysa resim öğretmenim
kim bilirdi...
kalmamış mıydı yalnız adam taklidi, benim
ne bir özleyen
ne de bir gönülden sevenim...