aşık maşukun yitiği...

yorgunluk...damarlarımda dolaşırken...kulaklarımda bir tını

"ruhum insanım tanrıyım..."

bir kaç yudum ekşimiş vişne şerbetinin kuruluğu çatlamış dudaklarında idi
öpüşmekten yara olmuş hep...
utancın son izleri....
kimdir bu hale düçar oldu nice sebep?
aşk masalı ile uyutan kim bizleri?
diye sordu hep...
"men ez jihani digerem..."
diye devam etti santurun çığırtkan kıldığı nağmeler ile parça...
kalbi daha dingindi
kesik izi elleri
titremiyordu artık
akşamın üstünde silik gölge izleri
ikindi onu seviyordu o ikindiyi
ara ara unutsa da sevgiyi...
bilirdi yine de
aşık maşukun yitiği...