amin

amin diye başladı kürsüdeki bilge duasına... yalnız kalan bütün insanlara adadı duasını. o da belki farkındaydı kalplere hükmedemeyeceğinin... konuştuğu kalabalıktaki insanların tek tek gözlerine bakamıyordu. kaçırıyordu birşeyleri hep. dualar etti, ve isteklerini en kibar en latif dillerle iletmeye çalıştı...

duraksadı
sustu
dili tutuldu
"amin"
dedi
başka birşey aklına gelmedi
konuşmayı unutmuştu...

kızardı yanakları. gözlerini aşşağı indirdi, göz kapakları ıslanır gibi olmuştu...onu gören kalabalık cismen olmasada fikren dalgalandı...

ellerini yüzüne götürdü...öylece kaldı...bir daha indiremedi ellerini yüzünden...
melek geldi...omzuna dokundu...
"vakit" dedi
"şimdi mi?" diye geçirdi kalbinden ki...teklediğini hissetti...
amin!... sesi...ölüm sessizliği idi bu!...sağırdı...

sesler kesildi
amin
gözlerden fer çekildi
amin
ve kalp ritimden düştü
amin
içimdeki ben süzüldü...kaçtı zindanlarından özgürlüğe...asumana kanat çırptı...
amin...