bütün dertleri tek tek içime atıyorum. bana kulak verse de ;kimsenin beni tam anlamı ile anlayacağına inanamıyorum. günlerdir herşey ard arda geliyor...sahi ruhumu ve bedenimi yoran herşeyi kim tetikliyor BEN den başka? kendi kendimi hapsetmekten başka birşey yapamıyorum. oysa sussak ve sessilizği bir an bile olsa dinlesek?...kendim, annem/babam, kardeşlerim, dostlarım, yakınlarım, arkadaşlarım, çevrem, apartman komşularımız, ülkem, içinde yaşadığım toplum.... tüm bunlar üzerine yazdıklarımı şimdi silmek zorundayım. sanırsam birşeyler karalayamayacağım... "sussam nereye kadar? gitsem neye yarar?"...
en iyisi susmak ve iç dünyanın kalın ve bir o kadar filitresiz duvarları arkasına saklanmak. bir hayal alemi içinde yaşamak...
"bir rüya uğruna ben diyar diyar / gölgemin peşinden yürür giderim"
oysa şair!
ya bütün bedenim zincire vurulmuş ve bir ayağım kesilmiş!
düşüncelerim yok sayılmış...
zihnime prangalar vurulmuş ise?
eskiden uyumadan evvel yazar ve yazmanın verdiği o rahatlamışlık ile uykuya dalardım. sabah kalktığımda ise gece yazdığımı bir defa daha okur ve düşünürdüm...
bir kaç gecedir pek uyumuyorum. sabah ile gece arasında ufak bir vakitte tamamen fizyolojik bir uyku hali... uyku ve rüyalarım da terk etti... sanırsam belli bir süre yazamayacağım.
"ne görebildi kimse ; ne de anladı beni!"
.jpg)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder